Mijn vader was een fervent postzegelverzamelaar, zo vertelde de dochter aan de uitvaartverzorgster terwijl ze de afscheidsceremonie van haar vader bespraken. Het klinkt misschien wat alledaags, maar voor hem was het zijn passie en zijn alles. Een postzegel was voor hem veel meer dan slechts een klein stukje papier met wat inkt erop en een plakkerige achterkant. Hij geloofde dat achter elke zegel een verhaal schuilging. Je staat daar eigenlijk niet zo bij stil, maar als je er over nadenkt, is een postzegel eigenlijk heel fascinerend. Het was decennialang het enige middel om contact te houden met geliefden die ver weg waren. Stel je voor dat je je geliefde niet kunt bellen, mailen of een berichtje kunt sturen – hoe laat je dan weten dat je aan hem denkt? De symboliek ontging ons niet en het voelde belangrijk om iets dat zo waardevol voor deze man was te integreren in zijn afscheid. Op de dag van de uitvaart bracht bijna elke genodigde een postzegel mee, zoals op de rouwkaart stond vermeld, en plakte deze als laatste eerbetoon op de kist. Met elke zegel die op de kist werd geplakt, werd niet alleen afscheid genomen, maar ook een onvergetelijke herinnering gemaakt.