Er zijn van die momenten als uitvaartverzorger die je diep raken en ontroeren. Zo’n moment vond plaats tijdens een uitvaart van een geliefde oude dame. Het begon allemaal met een vaasje – een eenvoudig, maar dierbaar object dat een centrale rol speelde in het leven van de overledene. Het was geen gewoon vaasje; het was hét vaasje, dat een prominente plaats had op haar salontafel. Het vaasje was altijd gevuld met een klein boeketje bloemen, meestal zelf geplukte bloemen. Het was een eenvoudig vaasje, enkel waardevol omdat het van haar was. De vriendelijke oude dame, die geen familie meer had, was bij de kinderen uit haar buurt erg geliefd. Zij ontving regelmatig zelf geplukte bloemen van deze jonge buurtgenootjes. De bloemen werden door haar altijd met zorg in het vaasje gezet. Toen het droevige moment van haar overlijden daar was, kwam dan ook de vraag naar voren: wat zou er met het vaasje gebeuren? Eén ding was zeker, het mocht tijdens haar uitvaart niet ontbreken. Op de dag van het afscheid verzamelden zich vrienden en buren om haar de laatste eer te bewijzen. Tijdens de plechtigheid stond het bewuste vaasje als een stille getuige van haar leven op de kist, gevuld met de laatste bloemen die ze had ontvangen van de kinderen uit de buurt. Maar toen gebeurde het onverwachte. Tijdens het afscheid viel het vaasje op de grond en brak in stukken. Een golf van ontzetting overspoelde de aanwezigen, maar tegelijkertijd ontstond er een moment van saamhorigheid. Spontaan stonden er mensen op om één voor één de scherven van het vaasje te verzamelden en legde de stukjes op haar kist, als een stil symbool van respect en liefde voor de oude buurvrouw. Het was een hartverwarmend gezicht. Een moment dat ons eraan herinnerde, dat ondanks een pijnlijk moment, er schoonheid kan worden gevonden in verbondenheid.