Sommige mensen zijn hun hele leven dol op hun huis. Ze hebben er gelachen, gehuild, geluncht in het zonnetje en hebben er hun kinderen grootgebracht. Voor deze mensen is hun huis geen gebouw van steen en hout, maar een plek vol herinneringen.

Verhuizen naar een verzorgingshuis is hun grootste angst. ‘Ik wil hier blijven tot het einde,’ zeggen ze dan. En soms gebeurt dat ook echt. Ze overlijden in hun eigen vertrouwde huisje.

Maar wat gebeurt er daarna? Veel mensen denken dat iemand dan naar een uitvaartcentrum moet worden gebracht. Dat is helemaal niet nodig. Het is juist heel mooi om iemand thuis op te baren, in de eigen woonkamer of slaapkamer. De plek waar hij of zij zich altijd veilig voelde.

Stel je voor: de favoriete stoel staat nog op z’n plek, de oude klok tikt zachtjes door, een familiefoto op de kast. De geur van versgezette koffie vult de kamer. Familieleden en goede vrienden komen langs om afscheid te nemen. Rustig, zonder haast. Er is ruimte voor verhalen, een lach, een traan.

Dankzij thanatopraxie (een zachte balseming) blijft het lichaam enkele dagen goed zonder koelplaat. Dat maakt het nog fijner: geen zoemend geluid in de kamer, geen kou, gewoon een natuurlijke rust.

Na een paar dagen nemen we samen afscheid. In kleine kring, in het huis waar alles begon en eindigde. Daarna brengen we de overledene rustig naar het crematorium of de begraafplaats. Geen grote stoet, geen ingewikkeld gedoe. Gewoon eenvoudig en eerlijk, met liefde.

Zo’n afscheid is intiem, persoonlijk en warm. En het mooiste is: zelfs na het overlijden hoeft iemand zijn vertrouwde huisje niet te verlaten.

Dat is pas een afscheid dat past bij de overledene.