In het hart van een rustige wijk, speelde zich het ontroerend verhaal af van een man die de laatste jaren van zijn leven de deur niet meer uit kwam. Hij zag de wereld liever vanonder zijn majestueuze kastanjeboom, aan zich voorbij zag trekken. Dikwijls zei hij, dat hij nog maar één wens had: zijn geliefde kastanjeboom nog eenmaal vruchten zien dragen. Toen het najaar zijn intrede deed en de kastanjeboom op zijn hoogtepunt van pracht was, overleed de man. Zijn laatste wens werd vervuld onder de beschermende takken van zijn geliefde kastanjeboom. De uitvaart die volgde, was er een van berusting, het was goed zo. Tijdens het regelen van de uitvaart kwam natuurlijk het onderwerp van bloemen ter sprake. Voor de kinderen van de man was het duidelijk. Er was maar één keuze die recht deed aan hun vader. Met een blik van vastberadenheid en een vleugje emotie in hun ogen, besloten de zonen en dochter van de man dat de perfecte bloemen voor hem niet in een bloemenwinkel te koop waren, maar rechtstreeks uit zijn geliefde tuin zouden komen. Een grote tak van de kastanjeboom, zwaar beladen met vruchten, werd kordaat en zorgvuldig afgezaagd, met groot respect voor de boom die zoveel betekenis had voor hun vader. Het bloemstuk, was meer dan alleen een decoratie voor de kist; het was een symbool van de band tussen de man en zijn kastanjeboom en de herinnering aan de rust die hij daaronder gevonden had. De aanwezigen bij de uitvaart die getuige waren van dit mooie gebaar, werden herinnerd aan de kracht van de natuur om ons te troosten tijdens moeilijke tijden van afscheid.