In het leven van een uitvaartverzorger zijn er van die momenten die je bijblijven, niet vanwege hun grootsheid, maar vanwege hun eenvoud. Zo’n moment was er tijdens de uitvaart van een geliefde man, wiens nalatenschap er eentje was met een vleugje zoetheid. Het was een bescheiden gebaar waar hij om bekend stond, maar het werd er die dag eentje waardoor hij nooit vergeten zou worden. De man die we herdachten, had een traditie die hem kenmerkte. Bij elk bezoek aan zijn eenvoudige huisje, kreeg je bij vertrek een klein geschenkje mee. Geen kostbare, geen luxe, maar iets dat net zo alledaags was als de glimlach op zijn gezicht: een brosreepje. Het was een gebaar dat hem typeerde, dat zijn bescheidenheid en vriendelijkheid weergaf. Zijn huis was altijd gevuld met deze eenvoudige traktaties, klaar om met anderen te delen, om een moment van blijdschap te brengen, hoe klein ook. Toen hij overleed, leek het daarom gepast om zijn nalatenschap voort te zetten. En zo ontstond het idee om na zijn uitvaart alle aanwezigen een brosreepje mee te geven. Het was geen groots gebaar, maar het was er één doordrenkt van betekenis. Het was een manier om de vriendelijkheid en eenvoud van deze, door vele geliefde mens, te eren. Op die dag, temidden van tranen en herinneringen, werden de brosreepjes uitgedeeld. De mensen namen ze aan met een glimlach, wetende dat dit meer was dan zomaar een chocoladereepje. Het was een symbool van verbondenheid, van de kostbaarheid van een simpel gebaar, dat zo bekend voor hen was. En zo gingen ze, elk met een brosreepje in de hand en een warme herinnering in hun hart. Het was misschien geen groots afscheid, maar het was wel een onvergetelijk afscheid. Een herinnering aan een man die ons leerde dat het de kleine gebaren zijn die het leven zoet maken.